زمان چه زود میگذرد،تمامی دلم در هوای نوشتن پرمیکشد

شاید واژه ای،جمله ای جامانده باشد

ای کاش می دونستی در نبودت چه آهها کشیدم

در نگاهت چه رازها نهفته بود،افسوس

افسوس که این درد دامنگیر من شده بود

وتو با خاطرات آن دوران زمانه را نفرین میکنی

شاید دلت از این همه درد،غمش را به دریا روانه کند

زمان چه زود میگذرد تمامی شب سر به آسمان گریستم

تا شاید در آسمان،نگاهت مرا صدا کند اما تقدیر چیز دیگری بود

                        تو در سکوت ، من در خیالات

افسانه ها دیگر تاب دیدن اشکهایم را ندارند

تو در خیالات گم میشوی

من در

                                            زمانه

امروز پر دلم گرفته می خواهم بگریم

خداوندا چرا من تنهام گلایه ندارم کفر نباشد

تنهایی را دوست می دارم ولی دلیلش را می خواهم

دلیل تنها بودنم چیست من که مهربان بودم تا این زمان

من که دلی نشکستم من که دوست دارم همه را

پس چرا مانده ام در این تنهایی بی پایان.....

گریه نمی کنم برایت

آفتاب دلت غروب کرده است.

از من چه مانده؟

یک قلب شکسته ، یک خاطره تلخ ،یک شعر ناتمام

یک قایق شکسته بر ساحل زندگیم

یک بغض ناتمام در گلویم گریه نمی کنم برایت مهربانم

در تنهای ام تورا زمزمه کردم ، ولی صدایم را نشنیدی و

                 صد افسوس گریه هایم خاموش شدند....

              کاش بودی تا دلم تنها نبود

               تا اسیر غصه ی فردا نبود

              کاش بودی تا برای قلب من

               زندگی اینگونه بی معنا نبود

               کاش بودی تا نگاه خسته ام

                بی خبر از راز موج دریا نبود

                کاش بودی تا زمستان دلم

             این چنین پر درد و پر سرما نبود

               کاش بودی تا فقط باور کنی

    بعد تو زندگی زیبا نبود

رو میکنم به آینه رو به خودم داد میزنم

ببین چقدر حقیر شده اوج بلند بودنم

رو میکنم به آینه من جای آینه میشکنم

رو به خودم داد میزنم این آینه است

                                   یا که منم...؟

دنیا همون بوده و هست حقارت از ما و منه

وگرنه پیش کائنات زمین مثل یه ارزنه

زمین بزرگ و باز نیست

دنیای رمزو راز نیست

به هر طرف رو میکنم راه رهایی باز نیست.

تو تمام طول جاده که افق برادرم بود

شوق تو،راه توشه ی من،اسم تو همسفرم بود

من دل شیشه ای هرجا پر شکستم که شکستم

زیر کوه بار غصه پر نشستم که نشستم

عشق تو از خاطرم بردکه نحیفم و پیاده

تورو فریاد زدم اینبارخون شدم تو رگ جاده

چنان دل کندم از دنیا که شکلم شکل تنهایست

ببین مرگ مرا در خویش که مرگ من تماشاییست

مرا در اوج میخواهی تماشا کن تماشا کن

دروغین بودم از دیروز مرا امروز حاشا کن

درین دنیا که حتی ابر نمی گرید به حال من

همه از من گریزانند تو هم بگذر ازین تنها

فریاد من شکایت یه روح بی قراره

روحی که خسته از همه زخمی روزگاره

گلایه من از شما حکایت خودم نیست

برای من که از شما سوختم و گم شدم نیست

اگه عشقی نباشه آدمی نیست

اگه آدم نباشه زندگی نیست

نپرس از من چه آمد برسر عشق

جواب من بجز شرمندگی نیست

عاشق تر

            از من

                 چه کسی؟